γράφει ο Γιώργος Κατρούγκαλος*
Ένα εμπορείο δηλητηριωδών σχολίων περιτριγυρίζει την πρόσφατη «επιλεκτική χρεωκοπία» (SD, «selective default») της Αργεντινής (θα θυμάστε, ασφαλώς, ότι ανάλογη ήταν η προσωρινή διαβάθμιση της χώρας μας και κατά την διάρκεια του «δικού μας» PSI). Το παράδοξο είναι ότι η Αργεντινή δεν έχει οικονομική αδυναμία να πληρώσει τους δανειστές της. Έχει ήδη καταθέσει τα χρήματά τους στην αμερικανική τράπεζα Bank of New York Mellon. Εμποδίζεται όμως να πληρώσει από μια απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου.
Ας δούμε τα γεγονότα: Μετά από την απέλπιδα, σισύφεια προσπάθεια να ικανοποιήσει τους όρους των δανειστών και την πλήρη αποτυχία των δικών της μνημονίων, η Αργεντινή με το Διάταγμα 256/2002 της 6ης Φεβρουαρίου του 2002 ανέστειλε μονομερώς την πληρωμή του εξωτερικού της χρέους, με σκοπό την αναδιάρθρωση του. Στη συνέχεια, το 2005 και το 2010 η χώρα πρότεινε στους δανειστές της να δεχθούν νέα ομόλογα στη θέση των παλαιών (swap), μεταξύ του 25% και 33% της αξίας των τελευταίων. Το 93% των πιστωτών αποδέχθηκε την πρόταση αυτή. (Ανάλογο, αν και λίγο υψηλότερο ποσοστό δανειστών αποδέχθηκε και την αναδιάρθρωση του PSI).
Ορισμένα όμως αμοιβαία κεφάλαια-«γύπες», όπως τα διαβόητα Elliott/NML, Aurelius και Blue Angels, αγόρασαν στην δευτερογενή αγορά σε εξευτελιστικές τιμές τα αρχικά ομόλογα. Στη συνέχεια επεδίωξαν δικαστικά την πλήρη αποπληρωμή τους στο 100% της αξίας τους ενώπιον των δικαστηρίων της Νέας Υόρκης, δεδομένου ότι το δίκαιο που διέπει τα ομόλογα της Αργεντινής είναι το αμερικανικό. Τα «όρνια» κέρδισαν την δικαστική μάχη και στον πρώτο και στο δεύτερο βαθμό (ενώπιον του Second Circuit), μολονότι τόσο το αμερικανικό δημόσιο όσο και η Λέσχη των Παρισίων είχαν ασκήσει παρέμβαση υπέρ των θέσεων της Αργεντινής.