γράφει η
Νάση Πετριτσοπούλου *
Το ξυπνητήρι δείχνει 6:45. Ώρα να ξυπνήσουμε, το σχολείο μας περιμένει.
Η
μέρα ξεκινάει σχεδόν πάντα με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά οι πρώτες
αναπόφευκτες ματαιώσεις, καθώς και οι ανοιχτοί λογαριασμοί, γρήγορα μας
επαναφέρουν μπροστά στο κουβάρι με τους άλυτους κόμπους που αφήσαμε
σχολώντας χθες.
Τι
μπορεί επομένως να εξελιχθεί διαφορετικά, ποιες πιθανές αιτίες έντασης
και συγκρούσεων μπορούν ΣΗΜΕΡΑ να ματαιωθούν; Αλλά κυρίως πώς θα
ανοιχτεί ένας διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας, όταν η καθημερινή
συνδιαλλαγή σε ένα δομημένο πλαίσιο φτιάχνει πολύ γρήγορα μοτίβα που
δύσκολα τα αποχωρίζεται;
Κι
αφού κανένας από μας δε φύτρωσε, για να εξαιρείται από τον κανόνα της
επανάληψης, πώς μπορούμε Μία ημέρα των ημερών να πούμε: Σήμερα θα γίνουν
όλα αλλιώς;
Τετριμμένη
η διαπίστωση: το τέρας της βίας δεν μπορεί να φαγωθεί μονοκοπανιά, δεν
επιδέχεται μαγικές λύσεις, δε διαλύεται με κατάρες, απειλές και
απελάσεις σε ένα άλλο πλαίσιο. Ταυτόχρονα, δε γίνεται αντιληπτό πάντα
σε όλες τις εκφάνσεις κι εκδοχές του, αλλά μας τρομοκρατεί με ξαφνικές
αποκαλύψεις του μεγαλείου του, όταν έχει ήδη υφανθεί ο βασικός ιστός της
παγίδας του.
Πώς
μπορούμε να το προλάβουμε; Μιλώντας για το περιβάλλον ενός σχολείου η
ερώτηση κατατάσσεται ανάμεσα στις δυσκολότερες, καθώς ως χώρος
συνεύρεσης των πιο διαφορετικών αντιλήψεων και στάσεων ζωής που μπορείς
να βρεις σε μια κοινότητα, η ισορροπία και η απόδοση δικαιοσύνης
διεκδικεί συχνά βραβείο Νόμπελ!